कवि

 

भुवन निस्तेज

साउनको दलिनमा
साँझ पख
गफिन आएको बादलले
सशंकित
भिराला बस्तीहरूलाई
जाग्राम बस्न लाए झैं
हाकिम सा’बको
वक्र मुस्कानले
फेरि जुम्सिएको छ
मेरो उमंग
दराजभित्र
थन्किए झैं
काम लाग्न सक्ने
तर कम जरुरी
कुनै फाइल ।

निस्तेज
निस्तेज भएको छ
खुशीहरूको
बाली बनी भित्रिने चेष्टा
आग्रहहरूले
सलहको फौज बनेर
फेरि रित्तो पारेका छन्
जीवन फल्ने गरा ।

यो नदिको बगरमा
धारिला ढुंगाहरूमा
म नांगा खुट्टा लिई
कहिले भिरालो बस्ती
कहिले जुम्सो मुस्कान
र कहिले
सलहले रित्याएको गरा भएर बसेको छु
मान्छे ! ए मान्छे !!
यो बगरका
यी धारिला ढुंगाहरूमा
हराएको छ
एउटा कवि !

घनगढी, माघ ११, २०६९

http://pallawa.com.np/2013/03/%e0%a4%95%e0%a4%b5%e0%a4%bf/

गजल

निस्तेज

जुन छातीमा घाऊ हुन्नथ्यो फालीले
त्यै भो घायल ऐले फूलको लालीले

निर्धो पक्षी काँ गै बस्ने होला खै
छेवैमा किन आइस् भन्छ डालीले

फुलबारीमा थुङ्गा-थुङ्गा बाझ्दैछन्
कुन मौसममा बिऊ रोप्यो मालीले

बेघरको पीडा के हो बुझ्दैछु म
'घरवाला' बन् भन्दैछे घरवालीले

आलो पालो सबको पालो आउँछ नै
मायाको ठाऊँ ली रा'छ गालीले

यात्री थाके बस्ने यौटै चौतारी
तेरो मेरो गर्दैन द्यौरालीले

कस्तो खेती गर्दैछौ 'निस्तेज' तिमी
घर भर्छु भन्छौ अक्षरको बालीले ।

गजल

निस्तेज 

उनको घरमा के एक दिन बसाइ भयो

आज सम्म फगत जग हँसाइ भयो

भूल  आफ्नै नजरले गर्यो के गरुँ

द्यौता जसलाई भन्थे कसाइ भयो

मनसुबा नै रहेछ कि पापी कसो

ओठले नै छुनु  नि डसाइ भयो

के गरेन भनूँ घात उसले सखे

मेरा निम्ति चुलेसी यो जाइ भयो

प्रेम पतझड् हुँदामा पो हेला भयो

पालुवामा त खूब हाइहाइ भयो

के गर्यो आज मौसमले यस्तो असर

बैरी भाईको नै आज भाई भयो 

गुञ्जन मासिक 

माघ २०६१